Síðastliðin þrjú ár hefur Stefán Sturla unnið hér á Höfn að uppbyggingu Lista- og menningarsviðs hjá FAS. Jafnframt þessu starfi hefur hann skrifað tvær bækur sem tilheyra spennu þríleiknum um rannsóknarliðið hennar Lísu og örlagasögu Kára. Fyrsta bókin hét Fuglaskoðarinn og kom út fyrir jólin 2017. Fyrir jólin 2018 kom önnur bókin Fléttubönd. Sú bók var skrifuð hér á Höfn. Stefán segir að hann hafi þá fengið hugmynd um að staðsetja ákveðna atburðarás í þriðju bókinni í Hornafirði. Sú bók Flækjurof, er nú komin í dreifingu og ætlar Stefán Sturla að vera með útgáfukynningu á Hafinu núna á sunnudaginn klukkan 20:30, þar sem hann segir frá bókunum og les úr nýju bókinni og áritar eintök fyrir þá sem það vilja.
Hvernig datt þér í hug að fara að skrifa spennusögur?
“Ég hef nú allt frá því ég man eftir mér haft áhuga á að segja sögur, verið sagnamaður. Sem barn var ég alltaf að leika og setja upp leiksýningar. Þá voru stofugluggar notaðir sem svið og sýningin hófst með því að gluggatjöldin voru dregin frá sviðinu. Allt eftir kúnstarinnar reglum. Í skólum tróð ég mér alltaf með þegar átti að setja upp leiksýningar og var oftar en ekki með í að skapa handrit. Ekki man ég nú þessar sögur allar. En þetta hefur örugglega þroskað og þjálfað skapandi hugsun og skapandi lausnir. Ég hef örugglega ekki alltaf verið vinsælasta barnið í gestaboðum fjölskyldunnar, sí malandi og talandi og segjandi sögur. Svei mér þá ef ég er bara ekki svoleiðis ennþá” (segir Stefán og hlær). “Þetta þróaðist svo áfram og varð til þess að ég endaði eftir húsasmíðanám og bændaskólann á Hvanneyri, á að ég sótti um í Leiklistarskóla Íslands og komst inn. Þá var ekki aftur snúið. Í stað þess að verða bóndi var ég kominn í heim sögunnar, frásagna, listarinnar.
Þrátt fyrir lesblindu þá hef ég alltaf verið ófeiminn við að skrifa og vinna dramtúrgíska vinnu, skrifa leikrit og leikgerðir. Svo þróaðist þetta og ég skrifaði tvær barnabækur, Trjálf og Mimmla og Alína tönnin og töframátturinn. Ég er hins vegar lengi búinn að ganga með stórt verk sem ég skrifaði fyrst sem leikrit. Breytti því síðan í kvikmyndahandrit. Ég hef hins vegar ekki ennþá verið fullkomlega ánægður með formið, hvar ég vil segja þá sögu, í bók, leikhúsi eða bíói. Þessi saga er búinn að vera í vinnslu í 13 ár og ég er enn að vinna í henni. Hins vegar kviknaði hugmyndinn að spennuþríleiknum árið 2016. Þá sleit ég hásin og lá rúmfastur með tölvunni minni og var að berjast við söguna mína. Ég las þá grein um mann í Finnlandi sem hafði safnað óhemju stóru safni af eggjum og uppstoppuðum fuglum, fornum og nýjum. Þessi maður var jafnframt gríðarlega stórtækur á sölu ólöglegs varnings fyrir eggja- og fugla safnara. Þá fékk ég hugmynd um að skrifa spennusögu sem væru jafnframt þróunarsaga persónanna, væri meira en glæpasagan, kannski nær skáldsögunni. Eftir um 500 síður fannst mér ég vera búinn að tæma alla framvindu og spennu í kringum glæpasöguna sjálfa en átti mikið eftir að segja um líf aðalpersónanna. Þá ákvað ég að bækurnar yrðu að vera að minnsta kosti þrjár. Glæpasagan er mjög skemmtilegt form. Hún er í senn mjög alþýðuleg, pólitísk, sagnfræði kemur gjarnan fyrir í sögunum og svo þetta skemmtilega tvist að í seríum getur maður dýpkað persónurnar og þegar vel tekst til verða þær oft meira spennandi en glæpasagan sjálf. Það finnst mér flott.”
Hvað getur þú sagt okkur um nýju bókina?
“Haustið 2018 byrjaði ég að skrifa hana. Ég vissi nákvæmlega hver fléttan var og þróun persónanna. Þegar ég hugsaði þennan þríleik í upphafi voru landfræðilegar staðsetningar á atburðinum sem leiða áfram sögurnar hins vegar ekki klárar, þótt persónurnar og þeirra saga hafi verið nokkuð klárar áður en ég byrjaði að skrifa bækurnar. En hvar er meiri dramatík í náttúrunni en í Hornafirði. Veðrið, jökullinn, hafið og litirnir, þessi magnaða einstaka náttúra geymir fegurð, kraft og hættur. Þess vegna var það mjög eðlilegt að atburðir í þessari þriðju bók sem heitir Flækjurof, gerðust í þessu umhverfi og auðvitað víðar. “
Hvernig skrifar þú spennusögu?
Að skrifa spennusögur er í rauninni stærðfræði og rannsóknarvinna og jafnvel sagnfræði. Höfundur þarf að tvinna saman margar ólíkar formúlur sem þrátt fyrir allt verður að enda á niðurstöðu. Síðan þarf að leita upplýsinga um mál, fræðiheiti, líffræði, læknisfræði, trúarbrögð, landafræði, sagnfræði, og starfshætti björgunarsveita, lögreglu, slökkviliðs og presta svo fátt eitt sé nefnt. Svo sest maður niður með allar þessar upplýsingar og skemmtir sér við að leiða lesandann áfram í von og ótta, þar sem hann grunar einhvern og reynir að upplýsa glæpamálið en flækist í net höfundar.
Á sunnudaginn segi ég meira frá glímu minni sem höfundur við textann, frásagnirnar og hvernig ég skrifa en jafnframt ætla ég að lesa nokkra kafla út Flækjurofi fyrir þá sem koma í létta „rauðvínsstemningu með rithöfundi“ á Hafið.”
